Campanas de Bastabales

Campanas de Bastabales, cando vos oio tocar, mórrome de soidades.
I Cando vos oio tocar, campaniñas, campaniñas, sin querer torno a chorar.
Cando de lonxe vos oio penso que por min chamades e das entrañas me doio.
Dóiome de dór ferida, que antes tiña vida enteira e hoxe teño media vida.
só media me deixaron os que de aló me trouxeron, os que de aló me roubaron.
Non me roubaron, traidores, ¡ai!, uns amores toliños, ¡ai!, uns toliños amores.
Que os amores xa fuxiron, as soidades viñeron... de pena me consumiron.
II Aló pola mañanciña subo enriba dos outeiros lixeiriña, lixeiriña.
Como unha craba lixeira, para oir das campaniñas a batalada primeira.
A primeira da alborada que me traen os airiños por me ver máis consolada.
Por me ver menos chorosa, nas suas alas ma traen rebuldeira e queixumbrosa.
Queixumbrosa e retembrando por antre verde espesura, por antre verde arborado.
E pola verde pradeira, por riba da veiga llana, rebuldeira e rebuldeira.
III Paseniño, paseniño vou pola tarde calada de Bastabales camiño.
Camiño do meu contento; i en tanto o sol non se esconde nunha pedriña me sento.
E sentada estou mirando como a lua vai saíndo, como o sol se vai deitando.
Cal se deita, cal se esconde mentras tanto corre a lua sin saberse para donde.
Para donde vai tan soia sin que aos tristes que a miramos nin nos fale nin nos oia.
Que si oira e nos falara, moitas cousas lle dixera, moitas cousas lle contara.
IV Cada estrela, o seu diamante; cada nube, branca pruma; triste a lúa marcha diante.
Diante marcha crarexando veigas, prados, montes, ríos, onde o día vai faltando.
Falta o día e noite escura baixa, baixa, pouco a pouco, por montañas de verdura.
De verdor e de follaxe, salpicada de fontiñas baixo a sombra do ramaxe.
Do ramaxe donde cantan paxariños piadores, que ca aurora se levantan.
Que ca noite se adormecen para que canten os grilos que cas sombras aparecen.
V Corre o vento, o río pasa. Corren nubes, nubes corren camiño da miña casa.
Miña casa, meu abrigo, vanse todos, eu me quedo sin compaña nin amigo.
Eu me quedo contemprando as laradas das casiñas por quen vivo sospirando.
..............................
Ven a noite..., morre o día, as campanas tocan lonxe o tocar do Ave María.
Elas tocan pra que rece; eu non rezo que os saloucos afogándome parece que por mín tén que rezar.
Campanas de bastabales, cando vos oio tocar, mórrome de soidades.

Rosalía de Castro: Cantares gallegos (1863)

Versións:
Amancio Prada: Campanas de Bastabales (Pista 1);



Paseniño, paseniño (Pista 8);



Corre o vento, o río pasa (Pista 12); Rosalía de Castro; 1975; Pistas 1, 8 e 12



Amancio Prada: Campanas de Bastabales (Pista 7), Paseniño, paseniño (Pista 5);Canta a Galicia; 1986; Pistas 5 e 7

(Reedición das versións do disco Rosalía de Castro do ano 1975)



Xistra: Corre o vento, o río pasa; Temporal; 1989; Cara B, Corte 3



Amancio Prada: Campanas de Bastabales (Pista 12);



Paseniño, paseniño (Pista 13);



Corre o vento, o río pasa (Pista 15); Trovadores, místicos y románticos; 1991; Pistas 12, 13 e 15



Amancio Prada e María del Mar Bonet: Campanas de Bastabales (Pista 1);



Paseniño, paseniño (Pista 2);



Corre o vento, o río pasa (Pista 4); Rosas a Rosalía; 1997; Pistas 1, 2 e 4



Amancio Prada: Campanas de Bastabales (Pista 7);



Paseniño, paseniño (Pista 8);



Corre o vento, o río pasa (Pista 10); Rosalía siempre; 2005; Pistas 7, 8 e 10



Amancio Prada: Campanas de Bastavales (Pista 3);



Paseniño, paseniño (Pista 4);



Corre o vento o río pasa (Pista 5); Resonancias de Rosalía; 2014; Pistas 3, 4 e 5

Tempo catro sexteto: Campanas de Bastabales; Os ollos que falan; 2014; Pista 3