voan os meus pensamentos:
todas levan un camiño,
o camiño do teu peito.
Ti eres o vento
e eu son a folla:
non sopres, vento, ventiño,
si non queres que me mova!
Nin me digas que son triste,
nin me digas que estóu ledo:
risas e bágoas son túas,
e non son máis que un espello.
Ti eres a neve
e eu son o gromo:
non caias na miña ponla
porque si me bicas morro!
En onde ti pos os ollos
o amor pon o seu berce;
en onde ti pos as mans
nacen as rosas a feixes.
Ti eres o lume
e eu son a leña:
non sopres, vento, ventiño,
si non queres que me encenda!
Ramón Cabanillas: Vento mareiro (1915)
Versións:
No hay comentarios :
Publicar un comentario