lúa gris como un ave tenra, dame
un anaco da serra —toxo, herdanza
de lama triste— para esquence-lo arame
de espiño que regula os nosos pasos.
E lembremos, amor, os camaradas
que rebeldes, de ferro foron, casos
de extremas libertades abrasadas.
E agora pronunciemos —Fresco, Ponte,
Curuzás e Raúl e máis Foucellas—
os nomes, meu amor e doce porto.
E lembremos o pobo que no monte
non tivo coutos, marcos, muradellas
e foi libre, rebelde e está morto.
Xosé Luis Méndez Ferrín: Poesía enteira de Heriberto Bens (1980)
Versións:
No hay comentarios :
Publicar un comentario